SstarWines

Od czegoś trzeba zacząć... prymitywiści zaczynają grzecznie od początku, trendsetterzy zaczynają od końca twierdząc, że to jest właśnie nowy początek... to ja zaczne od środka. Opisując jedno z win Marek Bieńczyk powiedział, że to raczej wino dla profesjonalnych miłośników burgunda... bo Ci wypiją wszystko. Pozwoliłem się nie zgodzić i stwierdzić, że do tej pory o tych co piją wszystko myślałem, że to menele... i tak powstali Menele Burgundzcy... chyba się do nich zaliczyłem.

A sam obrządek picia zaczęliśmy od pogranicza - Passetougrains od J.J.Confurona spisał się znakomicie.
Producent w zasadzie nieznany we Francji, robi raczej na Stany, ale tego wina i tak nie opisuje na swojej stronie, bo to przecież gamejowy bękart. Gdyby nie nuty zielony to byłoby po prostu super... (choć idąc tym tropem to zaraz stwierdzę, że gdyby nie pare innych drobiazgów to byłby to laTasz...)
Kolejny wstępniak był już poważniejszy, pełnopinotowy, z typowym burgundzkim nosem...tyle, że wszystko bez uniesień. Duża kwasowość i suchy garbnik, choć i słodka truskawka na języku się pojawiała...Niby bliższy prawdziwym burgundom, niby pełniejszy ale 50% droższy

Rolę wstępniaka dla białych odegrało (w dwóch aktach) aligote.
Najpierw świeże, proste, kwasowe wino z 2008 od Noellat Hudelot (zapisałem że w nosie anyżek) ale usta słabsze - całość na 5-.
Potem to co z aligote można wycisnąć: de Villaine, Bouzeron 2007.
Tu nos jak w białym burgundzie, pastelowe, zwiewne aromaty. Usta z dobrą kwasowością i całkiem pełne. Między 5 a 6... a nawet może i 6 po prostu.

Chardonnay pojawił się najpierw w całkiem dobrej (uwaga : potoczystej) wersji wg Stephane Aladame (Montagny 1er Cru 2008) a potem od Paula Jaqueson (Rully 2009), które otworzyło się przed nami kaskadą aromatów. Najpier mleczno-słodkie (landrynki, karmelki), słodkie nuty kwiatowe (konwalie, jaśmin) na koniec mięta czy eukaliptus. Usta też pełne, gęste... wręcz słodkie. Przeszkadzała mi lekka redukcja w ustach - jakieś kwaśne jabłka, acetony, orzechy itp. Ale to bez wątpienia kawał przyjemnego wina. Do wypicia nawet przez ciocie... znów między 5 a 6. I dam 6 choć z zastrzeżeniem, że to wino to jednak komercja więc miłośników win nie-wprost może odstraszyć...

Klasą dla białych w tym zestawie było dla mnie wino St Aubin Fontenotte 2008 od Marc Colin ( a w zasadzie od jego syna). Miodowy atak i kwasowe wypełnienie. Przy tym mineralnie lub jak kto woli metalicznie zimne. Wino bez użycia techniki batonażu. Tu szósta się po prostu należy jak psu kabanosy

Na tle ekonomicznych białych, nieZAdrogie czerwone wypadły blado.
Pewnie w jakiejś części jest to efekt dość przeciętnego rocznika 2008. Z resztą cała degustacja upłynęła pod znakiem walki chudego i bladego 2008 z tłustym i opalonym 2009. O ile dla białych 2008 zły nie był to jednak czerwone z tego rocznika cierpiały na niedojrzałość i wodnistość...
A ponieważ wśród ślepych jednooki jest królem to bezapelacyjnym zwycięzcą w klasie czerwonej został Joblot - Givry Pied de Chaume 2009.
Nos dużo bardziej dojrzały niż w pitym wcześniej Mercurey Chamirey od Francois Raquillet. W obu pełno było owoców, ale w Mercurey to były czereśnie a u Joblota wiśnie. I to chyba najlepiej oddaje różnicę między tymi winami. W jednym sympatyczna słodycz w drugim więcej głębi, powagi.

Degustacja 15 win klasy ekonomicznej z pobrzeży Burgundii pokazała, że w dobrych rocznikach wina mogą być interesujące ale w słabszych brakuje im dojrzałości... ale i w jednym i drugim ceny są relatywnie wysokie. Za 15 Euro trudno jest znaleźć szóstkowego burgunda. Rejent Milczek po degustacji podsumował, że zamiast pić słabego burgunda woli się napić podobnej klasy St.Laurenta... coś w tym jest pomyślałem i zaraz po degustacji napiłem się Umathum'a... jednak to nie do końca to samo. Ewidentnie burgundy są wyrazistsze, strzelistsze... jak brakuje im dojrzałości to po prostu czuć zielone skórki, ale sama konstrukcja wina pozostaje "gotycka". Na tym tle i w tej systematyce St Laurenty i Pinoty z Austrii bardziej kojarzą mi się z barokiem