SstarWines

Rokrocznie Dom Wina, importer, który zaczynał od win hiszpańskich, a potem rozhulał się na całą Europę i Świat organizuje w kilku miastach degustację. Tym razem odwiedził Wrocław, Łódź, Poznań, a pamiętam, że kiedyś Warszawę i Kraków odwiedzał. Widać z winnym kagankiem pod strzechy zagląda, żadnej nie omijając. Może za rok do Skierniewic trafi, jak w niewiele większym Elblągu ma już sklep?

Działa w konwencji sklepowej (Łódź, Wrocław, Poznań, Kraków, Warszawa, Szczecin, Elbląg, Katowice), ale także klubowej, internetowe zakupy to u nich codzienność. Ze swej strony to przyznam, że kiedyś poprawiałem im statystyki kupując Muscat Ottonel - kartonami, co widac na SstarWines, ale niestety zniknął on z oferty.

Pojawiają się jednak nowe wina, tym razem może czyste i precyzyjne słoweńskie wiarusy, znaczy Verusy się pojawiły i może zagoszczą na stałe w ofercie? Panie krzyczały sowinjona bląsz poproszę, tego co jak czerwone wino pachnie, czarną porzeczką. Panowie zaś przy Rieslingu obstawali. Pinot Gris na bogato, dla Polaka. A Furmint? Dla każdego? Bo cukru odrobiną przyprószony.

Rozwój firmy zapewniony dzięki sprawnemu zarządzaniu zapewne, ich branżowe, importerskie czasopismo Czas Wina (Świat Wina to poznańskie branżowe czasopismo, dzięki MikPaw za poprawkę!), którego niestety już nie dostaję gratis jako klubowicz, a płacić sobie za nie każą, nie tak daleko poziomem od Magazynu Wino odbiega - artykuły Jancis Robinson i Michelle Shah, sprawnie zarządzane przez Wojtka Gogolińskiego, który nomen omen z Magazynu Wino do Czasu Win właśnie przeszedł. Buja się. Widać baza, także klientów, rośnie. A Panie śmiały się, co robić - wszak don't cry for me Argentina.

Tu muszę w pierś się uderzyć, że po hurtowych zakupach muszkata Huby Szeremleya i kilku winach Glaetzera, jakoś zacząłem o Domu Wina zapominać, ceny mnie trochę odstręczały, a może i oryginalności zacząłem szukać, takie to kręte ścieżki winomana. Wracając do degustacji to zacząłem od Australii, wszak to terra incognita. Zamiast Glaetzera tym razem Thorn-Clarke, nie wiem czy komplementarnie czy to trwała podmiana? Wina dobrze zrobione, mucha (australijska) nie siada. Śmieszny gościu z martetingu co wizytówek zapomniał i cudze chciał omyłkowo rozdawać. Cóż ja swoich też nie miałem, ale koszulka firmowa. Importerowi też Clark się napisało, może buty będą sprzedawać, kto wie?

Później TerraNoble, które chyba debiutowało rok temu w Warszawie. Szukało wtedy importera i znalazło. Mnie ich wina do końca nie przekonują, niektóre trochę niedojrzałych zielonych, paprykowo-porzeczkowych smaków, ale jak ktoś lubi Chile to niech spróbuje. Wszak chilijskie wina u nas na ogół smakują.

Potem z pewną rezerwą podszedłem do win bułgarskich, wiadomo widmo zośki unosi się nad nimi, a tu niespodzianka. To sam Michel Rolland macza w tych winach palce, a przynajmniej sygnuje je, choć nie - czuć jego dotyk wyraźnie. Wina dobrze zrobione, warto odczarować czar PGR-u. Póżniej Bordeaux w imieniu Lurton, wina pijalne, potoczyste a jak, brak trochę wartości dodanej, ale to klasyka, człowiek się nie zmęczy.

Entourage jak najlepsze tym razem wybrano, chłodne i przestrzenne hale łódzkiego Muzeum Włókiennictwa to dobry wybór. Balowe suknie za szkłem, można było porównać z tymi, noszonymi przez degustujące Panie, czasy się zmieniły, moda też, ale na pewno nie można było być tym zdegustowanym.

Bodegas Rodero skusiła mnie winem TSM za pięć stów, uczciwie przyznam, ale wszystkie wina zaskakująco świeże, niezbyt masywne, kwasowe, ot dobra hiszpańska klasyka. Z Panią, która te wina przedstawiałą o Bierzo sobie ucięliśmy pogawędkę, bo stamtąd pochodziła. Jej ulubione to oczywiście Palaciosa, ale niekoniecznie Petalos, raczej top - las Lamas, Villa Corullon, czy Saint Martin, miała szczęście je spróbować. Potem Art od Luna Berberide oraz joint venture ich oraz ludzi od Vegi Sicilii - Eduard Gracia, syn Mariano, nowy projekt Paixa odpalili. No i Raul Perez, co dostaje pod 100PP, z jego Ultreią. Cóż, trzeba będzie tych win poszukać, a może same się znajdą?

Dobrze jakby przed Sylwestrem się znalazły, bo potem szampańska zabawa - Blue Top od Monopole Heidsieck (Charles i Piper to rodzina) to konformizm, sporo cukru 12g/l jak na bruta, ale smacznie. Gorzej z Pommery Brut - żyleta, drożdżowo-jabcokowy kwasior, nawet ja się przez ten kwas nie przebiłem, rozumiem, że przy stole dobry z niego byłby kompan.

Quinta Nova de Nostra Senhores fajne wina robi, jak to z portugalskimi lepiej je pić, niż wąchać. Smacznie, choć te wina aromatem swym nie zachwycą. Co do zasad degustacji, to kieliszek Spiegalau za 15zł kupić trzeba było, bo niestety u nas kradną, doświadczenie podpowiadało więc takie rozwiązanie. Plus opłata dla osób, które nie są członkami Klubu Domu Wina 25zł.

Co do kieliszków to zmieniłem sobie przyduży, na mniejszy, z serii Authentis - przydatny do degustacji oraz win słodkich może. Także w wersji czarnej, zero transparentności;-) Potem wróciłem do Portugalii, do klasyka z Porto, czyli Kopke - mieszane uczucia, nie wiem o co kaman, ale ze dwa (tawny i ruby resreve) były utlenione, tak jak zwykłe czerwone, wytrawne wina. Rocznikowe i zwykłe ruby mi się z kolei spodobały.

Na koniec coś mocnego i Pan w kiecce, tradycyjnej, szkockiej - czyli whisky, przypalana, mocna, choć Pan w sukience coś o delikatności wspominał. Tomatin Decades. Może za kilka dekad je zrozumiem?