SstarWines

Rok w rok w paryskiej Grains Nobles odbywa się degustacja burgundów z Domaine Romanee Conti. Rok w rok liczę na to, że na dnie butelki, jak żartował Givenchy znajdę Rover, a znajduję? Co najwyżej rower. Dobry nawet, funkcjonalny, ale cudu nie ma, w powietrze się nie wznosi. Pojeździć na nim można i owszem, człowiek nawet się nie męczy, ale turbodoładowania niet. A jak zaczniemy myśleć o cenie degustacji, czy też pojedynczych butelek, to jakby nam się ten rower zaczynał coraz mniej podobać, jakby zaczynał się zacierać jak pojazd Hołowczyca w Dakarze.

Na coś byśmy może go zamienili? Może na bicykl dla dwóch osób, a może nawet trzech... ale przecież nie czterdziestu, między których rozlano te dwie marne, choć nobliwe przecież flaszki. Ale może to jest zły punkt myślenia? Może warto zgrzeszyć aby się o tym przekonać, że nie warto było? A może jednak było warto? Posłuchać autentycznych opowieści Auberta de Villaine, historyjek Michela Bettane'a, czy kilku konkretnych uwag Bernarda Burtschy'ego, że o gospodarzu Grains Nobles - Pascalu Marquet nie wspomnę. Zawsze też mam szczęście, bo siadam między tak zwanymi normalnymi ludźmi, takimi z krwi i kości, a nie paryską snoberką. W towarzystwie jest też jakiś staromodny gentleman, mógłby za Broadbenta czy Hugh Johnsona robić. Są też ludzie Magrebu, a nawet przedstawiciele środkowej Afryki, przynajmniej przodków stamtą mieli, Ci najbardziej się znają, najlepsze pytania zadają zreszta, rdzenni Paryżanie moglby się od nich uczyć. Są też David Rayer miłośnik win mozelskich z Fine Mosel Wines, czy Kanadyjczyk z pochodzenia, który wina serwuje, a i napije się małe co nieco. Dla ludzi, osobliwości, egzotyki może i warto?

A jak wina w tym 2008 roku? Lepiej niż w 2006? Czy równie słabo? Po pierwsze ciągnie się za nimi aromat wiejskiego podwórza, czuć, że to normalni ludzie te wina robili, a nie żadni książęta i baronowie jak w Bordeaux. Ale to przecież tylko chwila, przewietrzyć wino, ewentualnie siebie i hola! Echezeaux wibruje i mieni się, zaleca się świeżą owocowością, bardzo mi się spodobało. Grand Echezeaux poważniejsze, ale i dojrzalsze, głębsze, ale mniej zalotne. Potem Romanee St. Vivant powraca na trasę kwasowości Echezeaux. Richebourg to zwykle konstrukcja, a tu jednak sporo lekkości i świeżości. Takie są to bowiem wina, bez grama nadwagi. Przyjemnie by się je piło nad rzeką w dobrym towarzystwie, prosto z butelki. W końcu la Tache dziwna, niezbyt pięknie pachnąca, jakby zmęczona trochę, ale z czasem odzyskuje formę, jak i Grand Echezeaux do którego podobna w stylu, ale z czasem w kwiaty uderza, piwonią pachnąc. Romanee wyraziste od początku, mocne, pikantne, agresywne, Shaq Atack taki, oczywiście wszystko w lekkich rejestrach, znowu kwiatami pachnące, poczekać chwilę trzeba. Na koniec Montrachet, dobry, wyrazisty, kwasowy, między cytrynową świeżością, a orzechowo-waniliowymi klimatami, do tego dochodzi botrytis, w tym roku bez tej kociej miękkości jak w 2006.