SstarWines

Polska - burak i kartofel. A Rumunia? Kiedy zostałem przez moment z nią skonfrontowany, przez chwilę pewnego wieczoru, który przeżyłem w Warszawie, zdałem sobie sprawę z miary własnej intelektualnej katastrofy. Rujnującej siły stereotypu i uogólnienia, która tak mocno mnie ogranicza. No bo z czym ten kraj mi się kojarzy?

Z peryferiami, zacofaniem, cygańską biedą, tym karykaturalnym potworem Ceausescu, samochodami marki Dacia, świetnymi piłkarzami epoki George Hagi (nie wiem czy ktoś pamięta „Maradonę Karpat”), czy akrobacjami Nadji Komaneci (choć to już słabo). Żeby sobie poprawić samopoczucie przypominam sobie jeszcze narracje Stasiuka. Niestety, ale nie ma we mnie nic więcej.

I kiedy idę na degustację win rumuńskich, wiem że i one uginają się pod ciężarem stereotypu, który tkwi we mnie. Stereotypu, który opadł na nie, niczym stos starych gazet, z których dawno uszło już życie, o których nikt nie pamięta, choć zostawiły trwały ślad w moich myślach. Bez sensu. Rumuni zorganizowali w Warszawie fantastyczną imprezę, którą zdominowała skromność, pokora, dystans do samych siebie, szczerość i twórcza próba zmiany wizerunku. Nie chcieli mu zaprzeczać, rugować mniej lub bardziej uzasadnione obrazy, które w nas tkwią. Oni chcą je w nas oswoić, wybrać ciepło, zamiast niechęci, wzbudzić wątpliwość wobec naszych dotychczasowych wyobrażeń. Dać nam szansę, żeby „spróbować Rumunię”. I ten przekaz na mnie zadziałał najsilniej.

Oczywiście jak to często bywa, sama degustacja win była w moim wykonaniu chaotyczna, przypadkowa, pobieżna. Nie umiem tego robić i niespecjalnie odnajduję się w takich sytuacjach. Nie napiszę zatem więcej niż to co można przeczytać w podręczniku naszych uczonych. W degustacji wzięło udział czterech producentów - Vinarte, Crama Basilescu, Crama Rotenberg i Crama Girboiu. Zdecydowanie najlepsze wrażenie zrobił ten pierwszy producent. Próbowałem jakieś młode sauvignon blanc, a potem cabernet sauvignon Soare z 2005 i merlota Prince Mircea bodaj z 2008. Wszystkie co najmniej przyzwoite, dopracowane, nie bojące się kwasu, jest w nich (szczególnie w czerwonych) przestrzeń, struktura. I jednocześnie nie manifestujące nadmiaru, przesady, hałasu. Widać, że ktoś tam się solidnie narobił, a pewnie jedną z tych osób jest właściciel winnicy Sergio Faleschini. Może to wszystko tłumaczy:) Na deser spróbowałem słodkiego rieslinga Sirena Dunari z 2002 r. (potraktowanego botrytis). I to też było bardzo fajne. Czyste, o krok przed granicą, za którą jest tylko ulepek. Nie było w tym winie niczego niepotrzebnego. Świetne.

Z innymi producentami było nie tyle gorzej, ile inaczej. Poza tym mało próbowałem. Rotenberg pokazał cztery etykiety merlota (odmieniane podług zaangażowania drewna w ich powstawanie). Spróbowałem jednego o nazwie Notorius i był niezły. Owszem młody, zielony, ale niezły. U Basilescu i Girboiu lali mi do kieliszka wina zrobione z rumuńskiego szczepu feteasca neagra. I to też było zabawne doświadczenie. Taki młody kwach, dość cienki, pozbawiony muskulatury, ale ładnie pachnie, na pewno znakomity do jedzenia, choć pewnie daje radę również w innych sytuacjach. Nie bardzo jest co kontemplować. Raczej pić, nie czekać:)

Poza tym słuchałem pięknego koncertu Grigore Lese i zespołu Iza, oglądałem zdjęcia młodego rumuńskiego fotografa, które „zmiksował” równie młody rumuński vidżej. Na fotografiach wieś, rzeka, ludzie, koń, owca, twarz, dłoń, droga, drzewo...

Bardzo cieszę się, że tam byłem. I trochę powalczyłem sam ze sobą. Bo do tych win i muzyki na pewno chciałbym kiedyś wrócić. A do Rumunii, w której nigdy nie byłem? Nie wiem. Waham się. Przynajmniej to.